اقتصادایران آنلاین - فاطمه کاظمی: لالجین بهعنوان پایتخت سفال ایران این روزها با مشکلات زیادی درگیر است. از یکسو موضوع از بین رفتن بافت هنری لالجین است که رغبت گردشگران را برای رفتن به این شهر کم کرده است و از سوی دیگر واردات بیرویه سفال از چین است که به گفته بسیاری از کارشناسان سفال لالجین را زمین زده و ضربههای زیادی به این هنر وارد کرده است. به علاوه این روزها موضوع سمی بودن ظروف لعابدار لالجین مطرح است که به دو سال گذشته بازمیگردد اما به دلیل اهمالکاری و بیتوجهی از سوی مسئولان سازمان میراث فرهنگی همدان چارهای برای آن اندیشیده نشده است.
استفاده از سرب به دلیل کاهش هزینهها
در ترکیبات رنگ سفال همیشه از سرب استفاده میشود، اما با گران شدن سوختهایی مانند نفت و گاز که در کورهها استفاده میشود به کار بردن سرب در رنگ سفال لعابدار افزایش یافته است. یک کارشناس فرهنگی در این باره میگوید: برای پخت یک سفال معمولی در کورهها حدود ۱۰۰۰ تا ۱۳۰۰ درجه حرارت لازم است اما بیشتر سفالگران به دلیل گرانی سوخت حرارت کمتری در حدود ۷۰۰ تا ۸۰۰ درجه وارد میکنند که باعث میشود سمومی که در رنگها وجود دارند از بین نروند. «حسین زندی» میافزاید: علاوه بر این خود سرب یک ماده سمی است و اگر در ترکیب رنگ بیش از حد استفاده شود برای سلامتی مصرفکننده بسیار خطرناک است. پس باید بدانیم کاهش هزینههای تولید ظروف لعابدار به قیمت به خطر افتادن سلامتی افراد تمام میشود.
مسئولان توجه نمیکنند
چندی پیش شرکت IKEA که یک شرکت تولیدکننده لیوان سفالی در سوئد است در فراخوانی از مردم سوئد خواست اگر لیوان لیدا که تولید این شرکت است را خریداری کردهاند به شرکت بازگردانند چرا که این لیوانها به دلیل تحمل نکردن آب داغ قابل مصرف نیستند. حال صاحبان این شرکت را با مسئولان سازمان میراث فرهنگی همدان مقایسه کنید که بعد از گذشت دو سال از این مسئله هنوز اقدامی نکردهاند. زندی در این باره میگوید: در ایران نهاد خاصی وجود ندارد که بر این مسائل نظارت کند. سازمان میراث فرهنگی همدان از ۲ سال پیش از سوی کارشناسان تحت فشار است تا برای حل این مشکل راه حلی در نظر بگیرد، اما هنوز این سازمان واکنشی نشان نداده است. سوال ما این است که چرا چنین مسئلهای برای مسئولان میراث فرهنگی اهمیت ندارد؟
اروپا دیگر ظروف سفالی ایران را نمیخرد
زندی درباره تاثیر این مسئله بر کاهش صادرات ظروف لعابدار به کشورهای دیگر میگوید: یکی از دلایل صادر نشدن سفال لالجین به اروپا همین مسئله سمی بودن است. اتحادیه اروپا به دلیل سمی بودن ظروف لعابدار لالجین از وارد کردن آن خودداری میکند، اما مسئولان دلیل این مسئله را تحریم میدانند و حاضر به پذیرش این حقیقت نیستند. وی در ادامه میگوید: اگر نهادهای دولتی با شکلگیری نهادهای مدنی همکاری کنند و در این زمینه سختگیری نداشته باشند این نهادها راحتتر میتوانند موضوع اطلاعرسانی و آموزش در این زمینه را پیگیری کنند. زندی به مشکل برداشت بیرویه از خاک لالجین نیز اشاره میکند و میگوید: با برداشت بیرویه از خاک لالجین عملا این خاک باارزش به زباله و پسماند تبدیل میشود. در حالی که از همین پسماندهای سفال میتوان مادهای به نام «شاموت» تولید کرد که در فرآوردههای صنایع نسوز کاربرد زیادی دارد.
سفال؛ کالای تزئینی یا کاربردی؟
سربی بودن و سمی بودن ظروف لعابدار شک و شبهای ایجاد میکند مبنی بر اینکه آیا این ظروف قابل استفاده هستند یا نه؟ یک استاد دانشگاه در این باره میگوید: برای ورود به موضوع سمی بودن ظروف لعابدار لالجین ابتدا باید به این مسئله بپردازیم که آیا سفال لالجین یک کالای تزئینی است یا یک کالای کاربردی؟ اگر استفاده از این ظروف تزئینی باشد و موضوع استحکام نیز مطرح نباشد سمی بودن خیلی مهم نیست اما اگر کاربردی باشد موضوع متفاوت است و صحبت از سلامتی مصرفکننده است. «مهدی کریمی منسوب» میافزاید: اگر از بعد تزئینی بودن به ظروف تولید لالجین نگاه کنیم این ظروف چه از لحاظ موتیس و چه از لحاظ طراحی بدنه از الگوی خاصی تبعیت نمیکند و تولیدکننده به نظر خودش هر چه بازار میپسندد را تولید میکند.
همه چیز بر مبنای آزمون و خطاست و البته شانس مطرح است. وی تصریح میکند: در یک سفال تزئینی انواع لعابهایی که استفاده میشود، بدنههایی که به کار میرود و رنگهایی که استفاده میشود خیلی مهم است، اما هیچتوجهی به این مسئله نمیشود. البته این به معنای آن نیست که در لالجین آثار خوب نداریم، اما افسوس ما از کم شدن این آثار خوب است که جذابیتهای بالایی دارد. این کارشناس سفالگری درباره اهمیت رعایت شرایطی در تولید ظروف سفالی کاربردی میگوید: سفال کاربردی خصوصیاتی دارد که رعایت آن گریزناپذیر است. این ظروف باید از نظر طراحی، دسته، بدنه، ارتفاع، ضخامت و وزن کاربردی باشند اما متاسفانه در لالجین این شرایط رعایت نمیشود.
ظروف سربی مشکل بهداشتی دارند
کریمی منسوب در ادامه درباره مشکلات ظروف سربی میگوید: در ظروف لعابدار قدیمی یک ماده گیاهی به نام «قلیاب» استفاده میشد که به دلیل گیاهی بودن هیچ ضرری برای مصرفکننده نداشت اما در چند دهه اخیر به جای آن از سرب یا شیشههای سربی استفاده میشود. البته سرب نباید بهطور کامل از سفال حذف شود، اما مشکل در میزان استفاده از سرب و حرارتی است که سرب در آن ذوب میشود. وی میگوید: از آنجاکه سرب به پایین آمدن دمای پخت کمک میکند بنابراین سفالگران برای کاهش هزینه تولید از سرب بیشتری استفاده میکنند و به اجبار نمیتوانند محصول خوبی تولید کنند. از طرفی به دلیل اینکه کورهها از نظر فنی مشکلدار هستند انرژی بالایی مصرف میکنند و همین هزینههای تولید را بالا میبرد. اگر این کورهها اصلاح شود و ایمنی و معماری آنها مورد بازبینی قرار بگیرد دیگر شاهد چنین مشکلاتی نخواهیم بود.
دولت حمایت کند
به گفته بسیاری از کارشناسان واردات سفال چینی در چند سال اخیر مشکلات فراوانی برای تولیدکنندگان سفال لالجین ایجاد کرد، اما چندی است که صحبت از کم شدن این واردات است و همین باعث شده سفالگران لالجین جانی دوباره بگیرند و به فکر احیای محصولات فراموش شده بیفتند. بنابراین اگر از تولیدکنندگان حمایت شود و دولت بپذیرد انرژی را با قیمت کمتری در اختیار سفالگر قرار دهد و از طرفی وزارت بهداشت و نهادهای مدنی در زمینه آموزش فعالتر شوند شاید دیگر شاهد این مشکلات نباشیم.